ကေလးတို႔ေရ …
ဟိုးလြန္ခဲ့တဲ့ ၃၆ ႏွစ္ (မေန႔တစ္ေန႔) က MPH ဆိုတဲ့စာအုပ္ဆိုင္ႀကီးတစ္ဆိုင္ထဲမွာဦးစာအုပ္တစ္အုပ္ေတြ႔လို႔ဝယ္လိုက္တယ္ကြဲ႔။ ဦးဦးအက်င့္ကအနည္းဆံုးတစ္ပတ္တစ္ရက္စာအုပ္ဆိုင္အသစ္ေရာအေဟာင္းေရာဝင္ၾကည့္တတ္ပါတယ္။ ဝယ္ဝယ္၊ မဝယ္ဝယ္၊ စင္ေတြေပၚကစာအုပ္ေတြေလွ်ာက္ၾကည့္ရတာ၊ စာအုပ္အဖံုးေလးေတြလွန္ၾကည့္ရတာကိုကအရသာပါဘဲ။ စာအုပ္ဆိုင္ထဲေရာက္ေနယင္တစ္ျခားကမၻာတစ္ခုေရာက္ေနသလိုပါဘဲ။ စာအုပ္ကိုဖြင့္လိုက္ယင္စာအုပ္သစ္နံ႔ေမႊးေမႊးေလးထြက္လာတာကိုကအရသာဘဲ။ ထားပါေတာ့ဒါေတြ။
အဲဒီေန႔ကဝယ္လိုက္တဲ့စာအုပ္ကအထူႀကီးပါဘဲကြယ္။ စာအုပ္နာမယ္က Guiness Book of World Records တဲ့။ ကမၻာ့စံခ်ိန္ေတြကိုေသေသခ်ာခ်ာေလ့လာၿပီးဓါတ္ပံုေတြနဲ႔မွတ္တန္းတင္ထားတဲ့စာအုပ္ႀကီးေပါ့ကြယ္။ အဲဒီစာအုပ္ထဲကလူတစ္ဦးခ်င္းဟာစိတ္ဝင္စားဘို႔ေကာင္းပါတယ္။ ဒီစာအုပ္ဟာအၿမဲတန္းျပန္ပံုႏွိပ္ေနရပါတယ္။ လူေတြကအၿမဲတန္းဘဲစံခ်ိန္ေဟာင္းေတြကိုခ်ိဳးေနတတ္လို႔ပါ။ ဒီစာအုပ္ဟာတစ္အိမ္တစ္အုပ္ရွိသင့္တယ္လို႔ဦးဦးထင္ပါတယ္။ တစ္ေန႔တစ္မ်က္ႏွာ၊ ႏွစ္မ်က္ႏွာဘဲဖတ္အုန္း၊ တစ္ႏွစ္ေလာက္ဖတ္ရမယ္ထင္ပါတယ္။
အဲဒီစာအုပ္ထဲကလူႏွစ္ဦးကို ဦးဦးဒီေန႔ထိမေမ့ခဲ့ပါဘူး။ တစ္ဦးက ကမၻာ့အရွည္ဆံုးလက္သဲပိုင္ရွင္ဘြဲ႔ရ ထားတဲ့လူပါ။ ‘အိႏၵိယက’ လို႔ဘဲမွတ္မိေနတယ္။ သူ႔ဓါတ္ပံုကေတာ္ေတာ္ေဟာင္းေနပါၿပီ။ အျဖဴအမဲနဲ႔မို႔ ဦးဦးမေမြးခင္ေလာက္က၊ သို႔မဟုတ္္ဦးဦးကေလးေပါက္စအ႐ြယ္ေလာက္ကျဖစ္မယ္လို႔ထင္ပါတယ္။ သူ႔ပံုကိုအင္တာနက္ေပၚမွာျပန္ရွာေတာ့မေတြ႔ေတာ့ပါဘူးကြယ္။ တျခားလူေတြရဲ႕ပံုေတြဘဲေတြ႔ပါတယ္။ ဓါတ္ပံုထဲမွာျမင္ရတာသူ႔လက္ဖ်ားေတြထိပ္မွာေႁမြပိန္ပိန္ေလးငါးေကာင္တြဲေလာင္းခိုေနတဲ့အတိုင္းပါဘဲ။ မွတ္မိသေလာက္ျပန္ေရးျပရယင္သူအိမ္ေထာင္မက်ခင္ထဲကဒီလက္သဲေတြကိုအရွည္ထားခဲ့တာသူအိမ္ေထာင္ျပဳခါနီးေတာ့သူ႔ဇနီးေလာင္းကို “အိမ္ေထာင္ျပဳၿပီးယင္လက္သဲေတြကိုျဖတ္ပစ္ပါမယ္” လို႔ကတိေပးခဲ့ေပမဲ့ျဖတ္မပစ္ခဲ့ဘဲဆက္ထားခဲ့ပါတယ္။ ျပန္ေရာင္းစားလို႔ရတာလည္းမဟုတ္ဘဲနဲ႔ဘာလုပ္ဘို႔မ်ားေမြးထားတာလဲမသိပါဘူး။
ေနာက္မေမ့ခဲ့တဲ့လူတစ္ဦးကျပင္သစ္ျပည္ကအမ်ိဳးသမီးတစ္ဦးပါ။ သူက ‘ကမၻာေပၚမွာကပ္ေစးအနည္းဆံုးလူ’ စံခ်ိန္ခ်ိဳးခဲ့တဲ့အမ်ိဳးသမီးပါ။ သူဒီဘြဲ႔ရတဲ့အခ်ိန္ကဦးဦးေဖေဖနဲ႔ေမေမေတာင္မေတြ႔ၾကေသးပါဘူးကြယ္။ သူ႔အိမ္မွာ Oats (ေကြကာအုပ္ = ဆန္ျပဳတ္နဲ႔ခပ္ဆင္ဆင္) တစ္မ်ိဳးဘဲခ်က္ပါတယ္။ မနက္ကို Oats ပူပူစား၊ ညေနက်ယင္ Oats အေအးစား၊ ေန႔စဥ္ဒါဘဲ။ ညဆိုအိမ္ကိုမီးမထြန္းဘူး။ ဖေယာင္းတိုင္လည္းမထြန္းဘူး။ “ပိုက္ဆံမရွိလို႔လား” ဆိုေတာ့မဟုတ္ဘူး။ ဒီအမ်ိဳးသမီးမွာပိုက္ဆံအမ်ားႀကီးရွိတယ္။ ႏွေမ်ာလို႔။ သူ႔မွာသားတစ္ဦးထဲရွိပါတယ္။ သူတို႔သားအမိႏွစ္ဦးထဲေနၾကတာပါ။ ဦးသိတ္ေတာ့မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ ဦးထင္တာေတာ့ပဲရစ္(စ္)ၿမိဳ႕ေတာ္ကလို႔ဘဲထင္တာဘဲ။ ပိုက္ဆံရွိမွလည္း ပဲရစ္(စ္)မွာေနႏိုင္တာဘဲေပါ့ကြယ္။
တစ္ေန႔ေတာ့သူ႔သားေနမေကာင္းျဖစ္ၿပီးေျခတစ္ဘက္ေယာင္လာပါေလေရာ။ ဆရာဝန္သြားျပယင္ပိုက္ဆံေပးရမွာစိုးလို႔အခမဲ့ဆရာဝန္လိုက္ရွာသတဲ့။ သူတို႔ဆီမွာ ‘ျပည္သူ႔ေဆး႐ံု’ တို႔၊ ‘အခ မဲ့ဆရာဝန္’ တို႔ရွိခဲ့မွာပါကြယ္။ ဒါေပမဲ့သူလြယ္လြယ္နဲ႔မေတြ႔ခဲ့ပါဘူး။ ၿမိဳ႕ႀကီးကႀကီးလြန္းလို႔နဲ႔တူပါတယ္။ ေနာက္ၿပီးအဲဒီေခတ္ကလည္းဒီေန႔ေခတ္လိုရထားတို႔ကားတို႔ရွိတာမဟုတ္ဘူးကြဲ႔။ ရွိတဲ့ တက္(က္) စီေတြကလည္းရထားလံုးေတြဆိုေတာ့သူပိုက္ဆံကုန္မွာစိုးလို႔ကုန္းေၾကာင္းတစ္ခါ၊ ေျခက်င္တစ္လွည့္လုပ္ေနခဲ့တယ္ထင္ပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့သူ႔သားေျခေထာက္ကအရမ္းဆိုးလာလို႔ေျခတစ္ဘက္ျဖတ္ပစ္လိုက္ရပါတယ္။ အဲဒီအမ်ိဳးသမီးႀကီးေသသြားေတာ့သူက်န္ခဲ့တဲ့ပိုက္ဆံေတြကဒီေန႔ေခတ္နဲ႔ဆို ‘သူေဌးအႀကီးစား’ လို႔ေခၚေလာက္တဲ့ပဏာမလို႔ဆိုပါတယ္။ သူ႔အိမ္မွာစားပြဲကုလားထိုင္ေတာင္မရွိဘူးဆိုယင္ဦးဦးမအံ့ၾသပါဘူးကြယ္။
ဒီလူႏွစ္ေယာက္ဆီကေနကေလးတို႔ဘာသင္ခန္းစာေတြရပါသလဲကြယ္။ ဦးဦးေျပာျပတာထက္ကေလးတို႔ေဖေဖေမေမ၊ ဖိုးဖိုးဖြါးဖြါးေတြကိုေမးၾကည့္တာကပိုေကာင္းပါတယ္။ တစ္လက္စထည္းနဲ႔သူတို႔မွာဒီလိုပံုျပင္ေတြရွိမရွိေမးၾကည့္ေနာ္။ သူတို႔ေျပာတာေတြကိုလည္းေသေသခ်ာခ်ာမွတ္ထားေနာ္။
ေအာ … ေမ့ေတာ့မလို႔ကေလးတို႔ေရ။ အရွည္ဆံုးလက္သဲဓါတ္ပံုေတြမတင္ေပးေတာ့ဘူးေနာ္။ ကေလးတို႔ထမင္းစားပ်က္သြားမွာစိုးလို႔ပါ။ ၾကည့္ခ်င္ယင္ေတာ့ Google ကိုသြားၿပီး Longest fingernails လို႔႐ိုက္လိုက္ပါ။ ၿပီးယင္ Images ဆိုတာႏွိပ္လိုက္ပါ။ ဒါဆိုပံုေတြခ်ည္းဘဲေတြ႔မယ္။
ေနာက္မွပံုျပင္ေတြထပ္တင္ေပးပါအုန္းမယ္။ ကေလးတို႔စာမ်ားမ်ားဖတ္ဘို႔ လည္းလိုတယ္ေနာ္။ ဒီေန႔ေတာ့ဒီေလာက္ဘဲကေလးတို႔ေရ။
ကေလးတို႔လိမၼာယဥ္ေက်းၿပီးအေမွ်ာ္အျမင္ႀကီးမားတဲ့ေခါင္းေဆာင္ေတြျဖစ္ႏိုင္ၾကပါေစကြယ္။
ကေလးတို႔ကိုခ်စ္တဲ့၊
ဦးဦး
