မ်က္ႏွာဖံုး
ကေလးတို႔ေရ …
ကေလးတို႔ပြဲေစ်းတန္းထဲေရာက္ဘူးၾကတယ္ေနာ္။ ဦးတို႔ငယ္ငယ္တုန္းကအရပ္ထဲမွာပြဲရွိတယ္ဆိုယင္ဦးတို႔ကေလးေတြသိတ္ေပ်ာ္တာဘဲ။ ညေနေရာက္မွာကိုေတာင္မေစာင့္ႏိုင္ဘူး။ ဦးတို႔အေမကမံု႔ဘိုးဆယ္ျပားေပးတတ္တယ္ေလ။ အဲဒါကိုမံု႔ဝယ္မစားေသးဘဲနဲ႔မ်က္ႏွာဖံုးေရာင္းတဲ့ဦးေလးႀကီးလာတဲ့အထိေစာင့္တတ္တယ္။ ငါးျပားနဲ႔မ်က္ႏွာဖံုးတစ္ခုဝယ္၊ ၿပီးယင္က်န္တဲ့ငါးျပားနဲ႔မံု႔ေလေပြတစ္ခုသြားဝယ္၊ ေစ်းတန္းထဲကိုယ့္ကိုဘယ္သူေတြမွတ္မိမလဲလို႔မ်က္ႏွာဖံုးတပ္ၿပီးေလွ်ာက္ရတာ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြကိုအ႐ူးလုပ္ရတာသိတ္ေပ်ာ္တာဘဲ။ တစ္ခါတစ္ေလအေငးလြန္သြားလို႔တစ္ေယာက္ေယာက္နဲ႔ဝင္တိုက္မိယင္လက္ထဲကမံု႔ေလေပြႀကီးဂၽြမ္းကနဲေႂကြက်သြားတတ္ပါတယ္ကြယ္။ လက္ထဲမွာက်န္ခဲ့တဲ့အစေလးကိုဘဲႏွေမ်ာစိတ္နဲ႔ၾကည့္ေနတုန္း “ဟဲ့ကေလး၊ လမ္းေလွ်ာက္တာဒီေလာက္ေငးရသလား” ဆိုၿပီးအဆူအေငါက္ေတာင္ခံလိုက္ရပါေသးတယ္။ ထားပါေတာ့ေလ။ ဒီေန႔ဦးေျပာျပမဲ့ပံုျပင္ကအဲဒါေတြနဲ႔ဘာမွမဆိုင္ဘူး။ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္အေၾကာင္းေျပာျပမွာ။
ဟိုးတုန္းကေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ရွိခဲ့ပါတယ္ကြယ္။ အဲဒီေကာင္မေလးဟာေမြးလာထဲကမ်က္လံုးႏွစ္ဘက္ေပၚကမ်က္ခြံေတြမပြင့္လို႔သူဟာဘာကိုမွမျမင္ရပါဘူး။ အကန္းေလးဘဲဆိုပါေတာ့ကြယ္။ ဒီလိုနဲ႔ဒီကေလးမေလးအပ်ိဳျဖန္းေလးျဖစ္လာတဲ့တစ္ေန႔ ‘သိတ္လွတယ္’ ဆိုတဲ့အက်ႌတစ္ထည္လက္ေဆာင္ရခဲ့ပါတယ္။ ေကာင္မေလးဟာဝမ္းသာလြန္းလို႔အိမ္ကိုလာတဲ့လူတိုင္းအဲဒီအက်ႌကိုထုတ္ျပၿပီး “လွလား” လို႔ေမးတတ္ပါတယ္။ လူေတြက “သိတ္လွတာဘဲ” လို႔ေျပာယင္သိတ္ေက်နပ္တာဘဲ။
တစ္ေန႔ေတာ့သူတို႔ေက်းရြာေလးကိုၿမိဳ႕ႀကီးကမ်က္လံုးအထူးကုဆရာဝန္ႀကီးတစ္ေယာက္ေရာက္လာပါတယ္။ ဆရာဝန္ႀကီးကဒီကေလးမေလးရဲ႕မ်က္လံုးေတြကိုျပန္ဖြင့္ေပးႏိုင္ေၾကာင္းေျပာၿပီးၿမိဳ႕ကိုလိုက္လာဘို႔ ေျပာခဲ့တာေၾကာင့္သားအမိႏွစ္ေယာက္လိုက္သြားၾကပါတယ္။ ခြဲစိတ္မႈကေအာင္ျမင္လို႔တစ္ပတ္အေနမွာအိမ္ျပန္လာခဲ့ၾကပါတယ္။
အိမ္ေရာက္တာနဲ႔ေကာင္မေလးလည္းသူသိတ္ျမတ္ႏိုးခဲ့တဲ့သူ႔အက်ႌကိုသြားၿပီးထုတ္ၾကည့္တာေပါ့ကြယ္။ အဲဒီအက်ႌကိုျမင္ေတာ့ကေလးမေလးရဲ႕ပါးျပင္ေပၚကိုမ်က္ရည္ေတြက်လာပါတယ္။ အဲဒီအက်ႌဟာသူထင္သလိုလွလည္းမလွ၊ အသစ္လည္းမဟုတ္ဘဲအေဟာင္းႀကီး၊ အေရာင္မြဲေျခာက္ေျခာက္ႀကီးသာျဖစ္ပါတယ္။ သူကေတာ့ဂုဏ္ယူၿပီးလူတကာကိုႂကြားေနမိခဲ့၊ သူ႔အက်ႌေလးကိုထုတ္ျပခဲ့မိတယ္။ အခုေတာ့ ‘သူအလိမ္ခံရၿပီ၊ အ႐ူးျဖစ္ရၿပီ’ ဆိုၿပီးယူက်ံဳးမရျဖစ္မိလို႔ပါဘဲ။
ပိုဆိုးတာကသူ႔အနားကလူေတြပါသူ႕ကိုလိမ္ခဲ့ၾကတာကိုသိလာလို႔ပါဘဲ။ အားလံုးက “လွလိုက္တာ” “သိတ္လိုက္တာဘဲ” စသည္ျဖင့္သူၾကားခ်င္တာေတြဘဲေျပာခဲ့ၾကပါတယ္။ အမွန္ကိုဖံုးထားခဲ့ၾကပါတယ္။ အမွားေတြပိုမ်ားလာေလ၊ ကေလးမေလးမွာပိုရွက္ရေလျဖစ္ရပါေတာ့တယ္။
တကယ္လို႔မ်ားတစ္ေယာက္ေယာက္ကအမွန္အတိုင္းသာေျပာခဲ့ၾကမယ္ဆိုယင္သူစိတ္မေကာင္းျဖစ္မိေပမဲ့ခဏဘဲျဖစ္မွာပါ။ တစ္ခ်ိန္မွာအမွန္တရားကိုလက္ခံႏိုင္၊ ေက်နပ္ႏိုင္မွာပါ။ အခုေတာ့သူ႔ခမ်ာသူမ်ားတံေတြး ခြက္ထဲကရီစရာယင္ေကာင္မေလးျဖစ္ရပါေတာ့တယ္။
ဝိုင္းလိမ္ေနၾကတာကိုခံရတာဟာေၾကာက္စရာေကာင္းပါတယ္။ ႏွစ္ခါမကနာရတတ္ပါတယ္။ အသဲကြဲရယံုမက ‘သူ႕ေၾကာင့္’ ဆိုတဲ့ေသာကႀကီးကႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာထိသရဲလိုက္ေခ်ာက္တတ္ပါတယ္။ လူပံုအလည္မ်က္ႏွာမျပရဲျဖစ္ရပါတယ္။
ကိုယ္ဘယ္ေလာက္ေကာင္းေကာင္း၊ ကမၻာႀကီးကမမွတ္မိပါဘူး။ ကိုယ္တစ္ခုဆိုးလိုက္မိယင္ကမၻာႀကီးကဘယ္ေတာ့မွမေမ့ေတာ့ပါဘူး။ လူေတြရဲ႕မွတ္ဥာဏ္ကမေကာင္းတာကိုပိုမွတ္မိတတ္ပါတယ္။ လူေတြဟာတစ္ျခားလူတစ္ေယာက္ရဲ႕ေကာင္းတဲ့အခ်က္ေတြထက္မေကာင္းတာေတြကိုပိုေျပာခ်င္ၾကပါတယ္။
ဒီပံုျပင္အစမွာမ်က္ႏွာဖံုးေလးအေၾကာင္းေရးျပခဲ့တယ္ေနာ္။ ဒီကေလးမေလးဟာမ်က္လံုးပြင့္တဲ့ေန႔မွာဘဲမ်က္ႏွာဖံုးကြာက်ခဲ့ပါတယ္။ သူအထင္ႀကီးခဲ့တာကအလကားအရာျဖစ္ေနတာကိုသင္ခန္းစာရခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္သင္ခန္းစာတစ္ခုကသူ႔အနားကလူေတြလည္းမ်က္ႏွာဖံုးေတြတပ္ထားၾကခဲ့တယ္ဆိုတာသိခဲ့ရတာပါဘဲကြယ္။
မ်က္ႏွာဖံုးဆိုတာမေကာင္းပါဘူးကေလးတို႔ေရ။ မ်က္ႏွာဖံုးနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ျမန္မာစကားပံုေတြရွိပါတယ္။ “မင္းသားေခါင္းေဆာင္းထားတဲ့ဘီးလူး” ၊ “ေစတီမွတ္လို႔ကိုးကြယ္၊ ဖြတ္ထြက္မွမွေတာင္ပို႔မွန္းသိ” ၊ “ငါးက်ည္းရအတူတူ၊ ငါးခူရခြဲျခမ္းခြဲျခမ္း” စသည္ျဖင့္ပါ။ ေနာက္လည္းစကားပံုေတြရွိအုန္းမွာပါ။
ႀကံဳတုန္းေလးေနာက္ပံုတစ္ခုခပ္တိုတုိေျပာျပမယ္ေနာ္။
ဒုတိယကမၻာစစ္အတြင္းတုန္းကဂ်ာမဏီနာဇီအာဏာရွင္ဟစ္တလာဟာဥေရာပတိုက္ကဂ်ဴးေတြကိုလံုးဝမ်ိဳးျဖဳတ္ပစ္ဘို႔က်ိဳးစားခဲ့ပါတယ္။ ဥေရာပတိုက္ကဂ်ဴးေတြ ၁၁ သန္းထဲ က ၆ သန္းအသတ္ခံခဲ့ရပါတယ္။ ဟစ္တလာကိုဘယ္သူမွဘယ္တိုင္းျပည္ကမွဘာမွမေျပာခဲ့ၾကပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္လည္းဒီေလာက္ေသခဲ့ၾကတာပါဘဲ။ ေခါင္းေဆာင္ေတြမွားယင္တစ္တိုင္းျပည္လံုးနစ္နာရပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္မွားေနတာျမင္ယင္ဆိတ္ဆိတ္ေနတာဟာအဆိပ္ပင္ေရေလာင္းေပးေနတာပါဘဲကြယ္။ ကိုယ့္ကိုသတ္မဲ့ဓါးကိုေသြးေပးေနတာပါဘဲ။ ေနာက္ဆံုးအပ္နဲ႔ထြင္းရမွာကိုပုဆိန္နဲ႔ထြင္းရတတ္ပါတယ္။ “အခုရွင္းမွေနာင္ရွင္း” ပါတယ္။
မုသားကိုေျပာလိုက္လို႔ျဖစ္ရတဲ့အမွားက၊ မွန္တာကေျပာလို႔ျဖစ္ရတဲ့အမွားေတြထက္ပိုႀကီး၊ ပိုေၾကာက္စရာေကာင္းပါတယ္။
လူေတြဟာမ်က္ႏွာဖံုးေတြအမ်ိဳးမ်ိဳးတပ္ထားတတ္ၾကပါတယ္။
ကေလးတို႔အလိမ္ခံရျခင္းနဲ႔၊ လိမ္လည္ျခင္းကင္းၾကပါေစကြယ္။
ကေလးတို႔ကိုခ်စ္တဲ့၊
ဦးဦး
