brainwash

တစ္မနက္ လူကေလးေက်ာင္းတက္ေနတုန္း …. “ဒီကေန႕ တို႕တစ္ေတြပံုဆြဲၾကမယ္” လို႕ ဆရာမကေျပာတယ္။
“ဟုတ္ၿပီ” လို႕ လူကေလးေတြးလိုက္တယ္။ လူကေလးက ပံုဆြဲရတာႀကိဳက္တယ္ေလ။ သူက ပံုအမ်ိဳးမ်ိဳးလည္း ဆြဲတတ္တယ္။ ျခေသၤ့၊ က်ား၊ ၾကက္၊ ႏြား ရထားေတြနဲ႕ သေဘၤာေတြေပါ့။ ေရာင္စံုခဲတံဘူးကို ဆြဲထုတ္လိုက္ၿပီး လူကေလး ပံုစဆြဲေတာ့တယ္။

အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဆရာမက “ခဏေနၾကဦးအခုစဖို႕အခ်ိန္မက်ေသးဘူး” ဆိုၿပီး ဆရာမက အားလံုးအဆင္သင့္ျဖစ္တဲ့အထိ ေစာင့္ခိုင္းတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ “ကဲတို႕တစ္ေတြ ပန္းပံုဆြဲၾကရေအာင္” တဲ့။
“ဟုတ္ၿပီ” လို႕လူကေလးေတြးလိုက္တယ္။ သူ ပန္းပံုဆြဲရတာ ႀကိဳက္တယ္ေလ။ ဒါနဲ႕ သူပန္းလွလွေလးေတြစဆြဲေနတယ္။ သူ႔ရဲ႕ပန္းေရာင္၊ လိေမၼာ္နဲ႕ အျပာေရာင္ ေရာင္စံုခဲတံေတြနဲ႕ေပါ႕။အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဆရာမက “ခဏေနၾကဦး ဆရာမျပသလိုလိုက္ဆြဲၾက အပြင့္ကအနီ၊ ႐ိုးတံကအစိမ္းျဖစ္ရမယ္ေနာ္…နားလည္ၿပီလား၊ ကဲမင္းတို႕စဆြဲလို႕ရၿပီ” တဲ့။

လူကေလးက ဆရာမရဲ႕ပန္းကိုၾကည့္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ သူ႕ပန္းကိုျပန္ၾကည့္တယ္။ သူ႕ပန္းကို ဆရာမရဲ႕ပန္းထက္ ပိုသေဘာက်တယ္။ ဒါေပမယ့္ လူကေလးဘာမွမေျပာဘူး။ သူ႕စာရြက္ကို လွန္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ပန္းပံုလိုက္ဆြဲတယ္။ ပြင့္ဖတ္အနီ၊ ႐ိုးတံအစိမ္းေလးနဲ႕ေပါ့။
,,,,,,,,,,
ေနာက္တစ္ေန႔ လူကေလးေက်ာင္းခန္းတံခါးကို ဖြင့္ဝင္လိုက္တဲ့အခါ ဆရာမက “ဒီကေန႕ ရႊံ႕နဲ႕တစ္ခုခု လုပ္ၾကမယ္”တဲ့။
“ဟုတ္ၿပီ” လို႕ လူကေလးေတြးလိုက္တယ္။ လူကေလးက ရႊံ႕ကိုင္ရတာႀကိဳက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ရႊံ႕နဲ႕ ပံုစံအမ်ိဳးမ်ိဳးလုပ္တတ္တယ္။ ေျမြ၊ ခ႐ု၊ ဆင္၊ ၾကြက္၊ ရထားနဲ႕ ကားေတြေပါ႕။ ရႊံ႕တံုးကိုယူျပီး နယ္လိုက္၊ ဆြဲဖဲ့လိုက္နဲ႕ စၿပီးလုပ္ေတာ့တယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဆရာမက “ခဏေနၾကဦး…အခုစဖို႕ အခ်ိန္မက်ေသးဘူး” တဲ့။ အားလံုးအဆင္သင့္ျဖစ္ေတာ့မွ ဆရာမက “ကဲ တို႔တစ္ေတြ ပန္းကန္လုပ္ၾကရေအာင္” တဲ့။
“ဟုတ္ၿပီ” လို႔ လူကေလးေတြးလိုက္တယ္။ လူကေလး ပန္းကန္လုပ္ရတာႀကိဳက္တယ္။ ဒါနဲ႕ ပန္းကန္စလုပ္ေတာ့တယ္။ ပံုစံအမ်ိဳးမ်ိဳး အရြယ္အစားအမ်ိဳးမ်ိဳးေပါ့။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဆရာမက “ခဏေနၾကဦး…ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ ဆိုတာဆရာမျပမယ္” ဆိုၿပီး ေစာက္နက္တဲ့ ပန္းကန္တစ္ခ်ပ္ လုပ္ျပတယ္။ ” ေတြ႕တယ္ေနာ္…ကဲမင္းတို႕ စလုပ္လို႕ရၿပီ”တဲ့။
လူကေလးက ဆရာမရဲ႕ ပန္းကန္ကို ၾကည့္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့သူ႕ပန္းကန္ကိုျပန္ၾကည့္တယ္။ သူ႕ပန္းကန္ကို ဆရာမရဲ႕ပန္းကန္ထက္ ပိုသေဘာက်တယ္။ ဒါေပမယ့္ လူကေလး ဘာမွမေျပာဘူး။ ရႊံ႕တံုးကို အလံုးႀကီးႀကီးရေအာင္ လွိမ့္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ပန္းကန္ျပားတစ္ခ်ပ္လုပ္လိုက္တယ္။ ဆရာမလို ေစာက္နက္နက္နဲ႕ ပန္းကန္ပဲေပါ့။
– မၾကာမီပဲ လူကေလး ေစာင့္တတ္သြားတယ္။
– ၿပီးေတာ့ သူမ်ားကို လိုက္ၾကည့္တတ္လာတယ္။
– ၿပီးေနာက္ ဆရာမလုပ္ျပတာကိုပဲ လိုက္လုပ္တတ္ေတာ့တယ္။
– သူ႕စိတ္ႀကိဳက္ဘာမွမလုပ္ေတာ့ဘူး။ တစ္ေန႔မွာေတာ့ လူကေလးတို႕မိသားစု တစ္ျခားၿမိဳ႕ကို အိမ္ေျပာင္းၾကရတယ္။ အဲဒီက ေက်ာင္းသစ္ကို လူကေလး တက္ရတာေပါ့။

ေက်ာင္းသစ္က ပိုေတာင္ႀကီးေသးတယ္။ အရင္ေက်ာင္းကလို သူ႕အခန္းထဲကို အျပင္ကေနဝင္ဖို႕ တံခါးမရွိဘူး။ ေလွခါးထစ္အႀကီးႀကီးေတြကေန အေပၚကိုတက္ရတယ္။ ၿပီးေတာ့ အခန္းရွည္ႀကီးေတြကိုလည္း ျဖတ္ေလွ်ာက္ရတယ္။

အဲဒီေက်ာင္းကို စေရာက္တဲ့ေန႕မွာ ဆရာမက “ဒီကေန႕တို႕တစ္ေတြ ပံုဆြဲၾကရေအာင္” တဲ့။
“ဟုတ္ၿပီ” လို႕ လူကေလးကေတြးရင္း ဆရာမ ဘာခိုင္းမလဲလို႕ လူကေလးေစာင့္ေနတယ္။
ဒါေပမယ့္ ဆရာမက ဘာမွမေျပာဘူး။ အခန္းထဲမွာပဲ လမ္းေလွ်ာက္ေနတယ္။ လူကေလးအနားကိုေရာက္ေတာ့ “မင္းပံုမဆြဲခ်င္ဘူးလား” လို႕ ေမးတယ္။
“ဆြဲခ်င္တယ္၊ ဘာဆြဲရမွာလဲ” လို႕ လူကေလး ျပန္ေမးလိုက္တယ္။
“မင္းပံု မဆြဲမခ်င္း ဆရာမဘယ္သိမလဲ” လို႕ ဆရာမက ေျပာတယ္။
“ဘယ္လိုဆြဲမလဲ” လို႕ လူကေလးကေမးေတာ့ …
“တကယ္လို႕ အားလံုးက ပံုတစ္မ်ိဳးတည္း၊ အေရာင္တစ္မ်ိဳးတည္း သံုးၾကရင္ ဘယ္သူက ဘာပံုဆြဲတတ္တယ္၊ ဘယ္ပံုက ဘယ္သူ႕ပံုဆိုတာကို ဆရာမဘယ္လိုလုပ္သိမလဲ”လို႔ ဆရာမကေျပာတယ္။
“သားမသိေတာ့ဘူး” လို႕ လူကေလးက ျပန္ေျပာတယ္။

ဒါေပမယ့္ ….. ပံုကိုေတာ့ စဆြဲလိုက္တယ္။ ပြင့္ဖတ္အနီနဲ႕ ႐ိုးတံအစိမ္းေလးပဲေပါ့။
credit :
ဆရာ သုတမင္းညိဳ
၂၀၁၈ ဇူလိုင္လ ၁၀ရက္
ECD training H-out